08:59:00
### ตอนที่ 2 ###
" เปิ้ล เป็นอะไรไปจ๊ะ ดูท่าทางเพลียๆ" เสียงพี่มลถามมาด้วยความเป็นห่วง
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อยนะค่ะ" เปิ้ลตอบมาเสียงอ่อยๆ
"นี่เปิ้ลจ๊ะ วันพรุ่งนี้นี้ พี่จะไม่อยู่นะจ๊ะ คือพี่จะต้องไปต่างจังหวัดน่ะ"
"เอ... พี่มลจะไปทำไม่เหรอค่ะ"
"คือที่คุณพ่อพี่นะเค้า ให้ไปหานะจ๊ะ เห็นว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย"
"แล้วพี่มลจะกลับมาวันไหนค่ะ"
"อืม...พี่คงไป 2-3 วันน่ะ อยู่คนเดียวได้นะ" พี่มลถามเสียงล้อๆ
"อิอิ ได้สิค่ะสบายมาก"
วันรุ่งขึ้นพี่มลออกไปตั้งแต่เช้า เปิ้ลรู้สึกว่าบ้านเงียบๆและวังเวงเมื่อต้องอยู่คนเดียว วันนี้เปิ้ลมีสอนตอนบ่าย ช่วงเช้าของวันเปิ้ลจึงมาเวลาว่างมากพอสมควร ในขณะที่เปิ้ลกำลังนั้นคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น แวบหนึ่งเปิ้ลก็คิดไปถึงเรื่องที่เธอได้ยินเมื่อวันก่อน เปิ้ลพยามยามสลัดความคิดนั้นออกไปจากสมองของเธอ แต่ทำยังไงเธอก็ไม่สามารถที่จะไม่คิดถึงมันได้ เปิ้ลรู้สึกว่าหน้าของตัวเองเริ่มร้อนวูบๆ แล้วใจมันหวิวๆอย่างบอกไม่ถูก ทันใดนั้นเปิ้ลก็ต้องตกใจ เมื่ออยู่ๆก็รู้สึกว่ามีมือมาปิดปากของเธอแล้วก็พยามยามที่จะล็อคแขนเธอไว้
"เงียบ ... อย่าร้องนะถ้าไม่อยากตาย" เสียงชายแปลกหน้า ตวาดเธออย่างน่ากลัว
เปิ้ลดิ้นจนสุดแรง แต่ก็มาสามารถที่จะสู้แรงของชายแปลกหน้าได้ เธอจึงยอมนิ่งอยู่เฉยๆ ชายคนนั้นเอามีดมาจ่อที่คอของเปิ้ล ทำให้เปิ้ลยิ่งไม่กล้าที่จะขยับตัว
"เรียบร้อยแล้ว นังนี่ไม่กล้าดิ้นแล้ว" ชายคนพูดขึ้นมาแล้วเปิ้ลก็เห็นอีกคนเดินมาข้างหน้ายืนจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ยากจะอ่านความหมายได้ เปิ้ลจึงรู้ว่าพวกมันที่กัน 2 คน พวกมันใส่ชุดสีดำทั้งคู่ เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวแล้วก็ใส่ถุงมือและผ้าปิดหน้า มีเพียงช่องที่ดวงตาเท่านั้น ดูจากการแต่งตัวแล้วเปิ้ลคิดในใจว่าน่าจะเป็นพวกมืออาชีพมากกว่า
"นี่! พวกแกต้องการอะไร อยากได้อะไรก็เอาไปให้หมดเลย แต่อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ"เปิ้ลร้องบอกพวกนั้นไปอย่างหวาดๆ
"ไม่ต้องห่วงหรอกเงินนะเอาแน่ แต่มีสิ่งที่เราอยากได้มากกว่านี้อีก 55555"
"อย่าทำอะไรชั้นเลยนะ ขอร้องล่ะ"
"ถ้าเธอยอมทำตามที่ชั้นบอก เธอจะไม่เจ็บตัว"เสียงชายคนเดิมตอบมาเรียบๆ
"เอาผ้าปิดตาเธอไว้"เสียงชายคนนั้นหันมาสั่งกับพวกเบาๆ แล้วชายอีกคนก็เดินเอาผ้ามาปิดตาเปิ้ลไว้
"ที่นี้ก็ทำตามที่สั่งถ้าไม่อยากตาย ถอดเสื้อออก"
"หา....อะไรนะ ไม่ยังไงชั้นก็ไม่ถอด" เปิ้ลร้องออกมาด้วยความตกใจ ทันได้นั้นเปิ้ลรู้สึกได้ถึงโลหะที่เย็น กดลงมาที่ต้นคอของเธอ ใช่แล้วมันคือมีดนั้นเอง ด้วยความกลัวเปิ้ลจึงค่อยๆปลดกระดุมออกทีละเม็ด อย่างช้าๆ ในที่สุดกระดุมก็ถูกปลดจนครบทุกเม็ด เปิดให้เห็นถึงผิวที่ขาวเนียน ทั้งสองเต้าถูกปกปิด้วย บราสีขาวซึ่งไม่สามารถที่จะปิดบังอะไรต่ออะไรได้หมด เปิ้ลรู้สึกว่าใจตัวเองเต้นแรงมาก เมื่อคิดว่ามีสายตาอีก 2 คู่กำลังจ้องมองมาที่ปทุมถันของเธอ
"ถอด เสื้อในออกด้วย"ชายคนนั้นสั่งมาด้วยเสียงอันเฉียบขาด
เปิ้ลไม่กล้าที่จะขัดขืน จึงค่อยๆเอื้อมมือไปด้านหลัง ทันทีที่ตะขอ เสื้อถูกปลดออก มันก็ดีดออกมาให้เห็นถึงเนื้อแท้ เปิ้ลรู้สีเย็น และอายมาก ถ้าสังเกตให้ดี จะเห็นได้ว่าขนตามแขนเปิ้ลนั้นลุกไปหมด และยอดอกของเธอมีสีแดงระเรื่อ ตั้งชันขึ้นเป็นเม็ดอย่างเห็นได้ชัด "ถอดกางเกงออกด้วย" คราวนี้เปิ้ลทำตามอย่างว่าง่าย กางเกงขาสั้นถูกออกไปอย่างช้าๆ เผยให้เห็นปลีขาขาวเนียน อวบอัดของวัยสาวเต็มตัว บัดนี้เปิ้ลเหลือเพียงกางเกงในสีขาวตัวจิ๋ว เท่านั้นที่ปกปิด ร่างกายของเธอไว้ เปิ้ลรู้สึกว่ามีมือลูบแผ่วๆจากโคนขาลงไปจนถึงปลีน่องของเธอ เปิ้ลมีอาการสยิวอย่างเห็นได้ชัด "เอาล่ะ คราวนี้ นั่งชันเข่าสิ กางขาออกกว้างๆ"เปิ้ลมีอาการขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถ ขัดขืนได้ต้องยอมทำตามที่พวกนั้นสั่ง แค่นี้สิ่งที่ถูกซ่อนเอาไว้อยู่ภายในกางเกงในตัวจิ๋วก็แสดงตัวออกมาอย่างเด่นชัด บริเวณเป้ากางเกงในส่วนหนึ่งจมหายเข้าไปร่องของเปิ้ลนั้นเอง เส้นขนบางส่วนแลบออกมาจากขอบกางเกงใน แต่สิ่งที่ทำให้สายตา 2 คู่ที่จ้องมองอย่างแทบลืมหายใจก็คือ ส่วนที่ควรจะเป็นเป้ากางเกงในนั้นขณะนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำจากตัวเปิ้ล ผ้าที่บางอยู่แล้วเมื่อได้น้ำเข้าไปอีกทำให้มองเห็นเข้าไปถึง มณีเม็ดน้อยๆที่ซ่อนตัวอยู่ในเหลือบแห่งความสาวนั้นได้ค่อนข้างชัด
"นี่เธอมีอารมณ์ มากขนาดนี้เลยเหรอ" เสียงชายคนนั้นถาม เป็นคำถามที่ทำให้เปิ้ลกระอักกระอ่วนไม่รู้จะตอบอย่างไรดี อยากจะโทษร่างกายของตัวเองที่ไม่รู้เป็นอะไร "นั้นสิ ในสถานการณ์แบบนี้ ทำไมถึงมีความรู้สึกแบบนี้ได้นะ" เปิ้ลคิดตำหนิตัวเองอยู่ในใจ ยิ่งคิดเปิ้ลก็ยิ่งใจเต้นแรง แล้วร่างกายของเธอก็ยิ่งขับน้ำออกมาอย่างมากมาย ขณะนี้ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ไม่มีเสียงจากชาย 2 คนนั้นอีก
"เอ๊ะ....ทำไมเงียบไปนะ"เปิ้ลคิดในใจ "นี่ พวกแกนะ" เปิ้ลสงเสียงเรียกออกไปเบา เงียบ ! ไม่มีเสียงตอบกลับมา เปิ้ลค่อยๆเอามือไปแก้ผ้าที่ผูกตาออก ภายในห้องนั้นไม่มีใครอยู่แล้ว "พวกนั้นต้องการอะไรกันแน่ ทำไมถึงออกไปง่ายๆแบบนี้ เงินทองก็ไม่ได้เอาไป ไม่ได้มาปล้นแล้วมาทำไมกันนะ" เปิ้ลตั้งคำถามกับตัวเองหลังจากที่ปรับความรู้ตกใจให้หายไป พรางเหลือบไปเห็น มีของบางอย่างวางอยู่ที่โต๊ะ เปิ้ลเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาดู "คุณพระช่วย!" เปิ้ลอุทานออกมาด้วยความตกใจ สิ่งที่เธอเห็นก็คือรูปถ่ายของเธอเมื่อตะกี้นี้เอง มันเป็นฟิมล์โพลลอยด์ มีรูปอยู่ 10กว่าใบ เป็นรูปเปลือยของเปิ้ลทั้งสิ้น มีตั้งแต่เปลือยอก ไปจนถึง เห็นสิ่งที่ปกปิดซ่อนเร้น เป็นรูปที่เห็นชัดมากเห็นกระทั้งไรขนที่แลบออกมาและ น้ำอันชุมช่ำ ทุกรูปเป็นแบบเต็มตัวเห็นหน้าเปิ้ลทุกรูป แม้ว่าจะมีผ้าปิดตาบังอยู่ แต่ถ้าคนรู้จักเห็นเข้าก็คงรู้ว่าเป็นใครแน่ๆ นอกจากรูปแล้วยังมีจดหมายแนบอยู่ เปิ้ลค่อยๆคลี่จดหมายออกมาดูข้อความในจดหมายเขียนบอกว่า
"เป็นยังบ้าง สาวน้อย ดูรูปของตัวเองแล้วสินะ ไม่ต้องกลัวรูปพวกนี้จะไม่มีใครเห็นแน่ๆถ้าเธอยอมทำตามที่ชั้นสั่ง แต่ถ้าเธอขัดขืนเหรอเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร รูปพวกนี้จะถูกเผยแพร่ออกไปทันที หวังว่าเธอคงไม่อยากให้รูปพวกนี้ไปโผล่ที่มหาลัยหรอกนะ ส่วนจะสั่งให้ทำอะไรนั้นคอยรับการติดต่อไปอีกที่ล่ะกันนะ" หลังจากที่เปิ้ลอ่านจดหมายจบ มีความรู้สึกหลายๆอย่างทำให้สับสนไปหมด พรางนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีสอนตอนบ่าย หันไปดูนาฬิกา ตอนนี้ 12.30 แล้ว เปิ้ลจึงรีบแต่งเพื่อที่จะไปสอน โดยพยายามไม่คิดอะไรให้ฟุ้นซ่าน
เป็นเวลา เกื่อบ 2 อาทิตย์แล้ว หลังจากวันที่เกิดเรื่องขึ้น เปิ้ลไม่ได้เล่าเรื่องให้ใครฟังทั้งสิ้น แม้แต่พี่มล และเธอก็ยังไม่ได้รับการติดต่อมาจากพวกนั้นอีกเลย จนเปิ้ลเริ่มจะลืมเรื่องในวันนั้นไปแล้ว ขณะที่เปิ้ลกำลังคิดอะไรอยู่นั้นเสียงพี่มลก็ดังทำลายความเงียบขึ้นมาว่า
"เปิ้ลจ๊ะ วันเสาร์อาทิตย์นี้เราไปกรุงเทพฯกันดีกว่า ไปดูหาซื้อของกันดีกว่าดีมั้ย"
"ก็ดีเหมือนกันค่ะ เปลี่ยนบรรยากาศ ดีเหมือนกัน"
หลังอารเย็นวันนั้นขณะที่สองสาวกำลังนั่งคุยเล่นกันอย่างเพลิดเพลินจนดึกพอสมควร
"แล้ว พี่ไปนอนก่อนนะ ชักง่วงแล้วสิ"แล้วพี่มลก็เข้าไปนอนก่อน เปิ้ลนั่งอยู่อีกพักหนึ่งแล้วก็เข้าไปนอน
และแล้วเช้าของวันเสาร์ก็มาถึง "เปิ้ลแต่งตัวเสร็จหรือยัง นานแล้วนะ"พี่มลตะโกนเร่งขึ้นมา "เรียบร้อยแล้วค่ะ" เปิ้ลบอกมาพร้อมกับเดินถือกระเป๋าเสื้อผ้าออกมา ประมาณบ่ายแก่ๆสองสาวก็มาถึงโรงแรมที่พัก เป็นโรงแรม 3 ดาวอยู่แถวๆย่านสุขุมวิท ทั้งสองเลือกเปิดเพียงห้องเดียวแล้วก็นอนด้วยกัน หลังจากที่สองสาวอาบน้ำเสร็จแล้วก็มานอนพักผ่อนกันอยู่ในห้อง
"นี่เปิ้ล ง่วงนอนหรือยังจ๊ะ"
"ยังเลยค่ะพี่ เรามาหาอะไรสนุกๆเล่นกันมั้ย"พี่มลเอ่ยชวน
"เล่นอะไรค่ะ พี่ดึกแล้วเนี้ยนะ"
"เอางี้เรามาวัดความกล้ากันดีกว่า"
"เล่นยังไงค่ะ"เปิ้ลถามมาด้วยความสงสัย
"ก็จับไม้สั้นไม้ยาว แล้วคนที่ได้ไม้ยาวจะเป็นคนบอกให้คนที่ได้ไม้สั้น ทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าอีกฝ่ายไม่กล้าทำ ไปเป็นไงสนใจมั้ย แต่ถ้าเปิ้ลกลัวไม่กล้าพี่ก็ไม่ว่าอะไรนะ พี่เข้าใจว่าขี้กลัวอย่างเปิ้ลคงไม่กล้าหรอก" เปิ้ลได้ยินพี่มลพูดเช่นนั้นก็พูดออกไปว่า "ใครว่าเปิ้ลไม่กล้า เรื่องแค่นี้เองสบายมากอยู่แล้ว" เปิ้ลพลั้งปากพูดออกไป จะถอนคำพูดก็ไม่ได้ จึงต้องปล่อยเลยตามเลย
"ต้องอย่างนี้สิจ๊ะ มาพี่ให้เปิ้ลจับก่อนว่าได้ไม้สั้นหรือไม้ยาว"
และก็เหมือนว่าโชคไม่เข้าข้างเปิ้ลเลย เมื่อเปิ้ลบังเอิญจับได้ไม้สั้น เปิ้ลเริ่มใจคอไม่ค่อยดี แล้วว่าพี่ อะไรนะคือสิ่งที่พี่มลจะให้ตัวเองทำ
"เอ... พี่จะให้เราทำอะไรดี อ๋อ นึกออกแล้ว"
"พี่มลจะให้เปิ้ลทำอะไรค่ะ"
"เปิ้ลกล้าหรือเปล่าล่ะ ถ้าไม่กล้าก็บอกพี่มาเลยว่า เปิ้ลกลัวไม่กล้าทำ พี่จะได้ไม่ให้เปิ้ลทำ" เปิ้ลเจอคำพูดที่ดูถูกขนาดนี้ ทำให้เกิดทิฐิที่จะเอาชนะไม่ยอมแพ้
"เปิ้ลไม่กลัวหรอกค่ะ"
"มั่นใจนะว่าทำได้ ทุกอย่าง"พี่มลพูดแบบล้อๆ
"มั่นใจค่ะพี่มล"
"ดีมาก งั้นไปเปิด ม่านหน้าต่างออก ให้กว้างๆเลย แล้วก็ไปเปิดไปด้วย"พี่มลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เปิ้ลรู้สึกตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าพี่มลจะให้ทำอะไร แต่ก็ทำตามที่พี่มลบอกทุกอย่าง หลังจากที่เปิดม่านออกหมดแล้ว เปิ้ลมองไปเห็นมีตึกที่อยู่ตรงกันข้ามกับห้องของเธอ ห่างกันไม่เท่าไหร่ จากตรงที่เธอยืนอยู่ในห้อง เปิ้ลสามารถมองไปเห็นในห้องของตึกตรงข้ามได้พอสมควร ถ้าห้องนั้นเปิดม่านทิ้งไว้
"เอาล่ะ ที่นี้ก็ เอาผ้านี้ปิดตาไว้"พี่มลพูดทำลายความเงียบขึ้นมา พร้อมกับส่งผ้ามาให้
"ทำไมต้องปิดด้วยล่ะค่ะ พี่มล"เปิ้ลถามมาด้วยเสียงสั้นๆ
"เปิ้ลไม่กล้าเหรอ" พี่มลพูดยั่วมา
เปิ้ลรับเอาผ้ามาผูกปิดตาจน เป็นคำตอบพร้อมกับพูดว่า "พี่มลจะให้เปิ้ลทำอะไรต่อว่ามาเลย"
"ยืนอยู่อย่างนั้นสัก 3 นาทีนะแล้วพี่จะบอกให้ว่าจะให้ทำอะไร"หลังจากพูดจบพี่มลก็เงียบไป จนเปิ้ลรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองอยู่ในห้องนี้เพียงลำพัง
"เอาล่ะมานั่งนี่สิ" พี่มลพูดพร้อมกับดึงเปิ้ลนั่งลงที่เก้าอี้ "อยู่นิ่งๆนะ ถ้าดิ้นถือว่าแพ้เลยนะ"พี่มลกำชับมาอีก
เปิ้ลรู้สึกว่าเสื้อชุดนอนของเธอถูกถอดออกไปช้าๆ จนเหลือแต่เสื้อชั้นใน ตอนแรกเปิ้ลรู้สึกกระดากแต่เมื่อคิดไปว่าพี่มลก็ผู้หญิงเหมือนกันแล้วก็สนิทกันไปเห็นต้องอายอะไรเลย ทำให้เปิ้ลคลายความกระดากลงไปได้พอสมควร เสียงพี่มลกระซิบข้างหูว่า "ซ่อนรูปนะเราน่ะ" แล้วกางเกงนอนของเปิ้ลก็ถูรูดออกไปกองที่ปลายเท้า แล้วพี่มลก็บอกมาเบาๆว่า
"เปิ้ลพี่ขอมัดมือเราไว้นะ"
"ค่ะ พี่" เปิ้ลตอบมาเบาๆ
พี่มลจัดการมัดมือเปิ้ลไว้กับที่วางเข้าของเก้าอี้ จัดการปลดบราของเปิ้ลออกมา
"อุ้ย... พี่มล"เปิ้ลอุทานออกมาอย่างตกใจ
"อิอิ...." เสียงพี่มลหัวเราะอย่างพอใจ
"เอาล่ะเปิ้ลพี่จะบอกอะไรให้นะ"
"อะไรค่ะ"
"พี่รู้สึกว่าตึกฝังตรงข้ามกับเรากำลังมองมาที่เปิ้ลไม่น้อยกว่า 5-6 คนเลยนะ" จากคำพูดของพี่มลทำให้เปิ้ลนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเปิดม่านเอาไว้ จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้เนื่องจากถูกมัดไว้กับเก้าอี้ "ดูซิแต่ละคนจ้องตาเป็นมันเลย อิอิ"พี่มลพูดเย้ามาอีก
"พี่มลปล่อยเปิ้ลเถอะนะ อายเค้า"เปิ้ลขอร้องมา
"ปล่อยก็ได้จ๊ะแต่ต้องมีข้อแม้นะ"
"ขอแม้อะไรคะ พี่มล"
"พี่จะถามอะไรแล้วให้เปิ้ลตอบนะ แต่ต้องตอบตามความจริงนะ ไม่งั้นก็ให้โชว์อยู่อย่างนี้แหละ"
"ค่ะ ถามมาเลยเปิ้ลจะตอบตามความจริงทุกอย่างเลยค่ะ"
"วันนั้นนะที่เปิ้ลไปเอาเอกสารที่มหาลัยนะจำได้มั้ย"
"ค่ะ จำได้"
"หลังจากที่เปิ้ลกลับมาแล้วนะ พี่แอบเห็นเปิ้ล ช่วยตัวเองอยู่บนห้อง พี่อยากรู้ว่า เปิ้ลไปทำอะไรมาถึงได้มีอารมณ์มากขนาดนั้น"
"อุ้ย... พี่มลแอบดูเปิ้ลเหรอค่ะ"
"เร็วตอบพี่มาซะดีๆ"
เปิ้ลคิดในใจว่า "แกล้งเราดีนักเรื่องอะไรจะบอกความจริงล่ะ แบบนี้ต้อง เอาคืนดูซิจะทำหน้ายังไง"
"ว่าไงจ๊ะเปิ้ลจะตอบพี่มาได้หรือยัง"พี่มลเร่งมาเบาๆ
"ค่ะ เปิ้ลจะเล่าความจริงทั้งหมดเลยค่ะ คือวันนั้นนะเปิ้ลไปแอบได้ยินเด็กนักศึกษาชาย 2 คนกำลังคุยกันนะค่ะ โดนที่เค้าไม่รู้ว่าเปิ้ลแอบได้ยินอยู่นะ เค้าพูดถึงพี่มลนะค่ะ เค้าบอกว่าเวลาที่พี่มลเดินขึ้นบันไดนะเค้าก็จะเดินตามไปห่างๆแล้วก็คอยแอบดูกางเกงในของพี่มลเป็นประจำเลย บางที่ก็เวลาที่พี่มลนั่งทานข้าวในโรงอาหารนะเค้าก็จะหาที่นั่งตรงข้ามกับพี่มลเพื่อจะได้แอบดูได้นะค่ะ เค้ายังบอกอีกว่าพี่มลนะ หน้าอกใหญ่ถ้าได้จับคงจะเต็มมือดีจังเลย แล้วก้นงอนมากเวลาเดินจะส่ายน่า....มากเลยค่ะ"
"น่าอะไรจ๊ะเปิ้ล"พี่ถามมาด้วยเสียงสั้นๆ
"เปิ้ลเล่าหมดแล้ว ปล่อยเปิ้ลได้หรือยังค่ะพี่"
"อุ้ย....."เสียงเปิ้ลร้องด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกว่าที่เนินสวรรค์ของตัวเองถูกปลายนิ้วของพี่มลกรีดผ่านไปตามร่อง
"แหมเปิ้ลทำไมในถึงได้แฉะขนาดนี้นะ"
"อย่า.....ค่ะพี่มล อุ้ย...เสียวค่ะพี่"เปิ้ลครางแผ่วๆในลำคอเมื่อพี่มลกดปลายนิ้วอยู่ที่บริเวณติ่งเนื้อที่ยื่นออกมา
เปิ้ลรู้สึกเสียวสะท้านไปทั้งตัวเมื่อพี่มลค่อยๆแทรกนิ้วกลางให้ค่อยๆจมหายเข้าไปข้างในจนสุดนิ้ว เปิ้ลมีอาการกระตุกเล็กน้อยเมื่อนิ้วกลางของพี่มลค่อยๆควานอยู่ข้างใน
"อืม....ซีด..ด..อา..เปิ้ลเสียวนะพี่มล หยุดเถอะค่ะพี่ เดี๋ยวพวกตึกฝังตรงข้ามก็เห็นหมดหรอก"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย เปิ้ลก็โชว์ให้พวกนั้นดูไปเลยสิ"พี่มลพูดพรางก็เริ่มขยับนิ้วเข้าออกเร็วขึ้นตามลำดับ ส่วนเปิ้ลเมื่อคิดว่าขณะนี้มีสายตาอื่นๆอีกหลายคู่กำลังจ้องมาที่เปิ้ล ยิ่งทำให้เปิ้ลมีอารมณ์มากขึ้นไปอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียว น้ำของเปิ้ลใหลออกมาจนเลอะที่เก้าอี้ไปด้วย เสียงครางของเปิ้ลดังขึ้นเรื่อยๆอย่างคนที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่ เริ่มร่อนเอวส่ายรับนิ้วของพี่มล
"โอว์...พี่มล เปิ้ลไม่ไหวแล้วนะ อูยยยย......เสียวเหลือเกิน ทำไมเสียวแบบนี้...พี่มลแยงเร็วๆเลยค่ะ โอ้ยยย..ไม่ไหวแล้วค่ะ เปิ้ลน้ำออกแล้ว โอ้ย....."แล้วร่างของเปิ้ลก็เกร็งกระตุกอย่างแรง มือของพี่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำสวาทของเปิ้ลที่หลั่งออกมา
"เป็นไงบ้างจ๊ะ เปิ้ล ดีมั้ย อิอิ"
"บ้า พี่มลนะ ทำอะไรก็ไม่รู้ เอาผ้าปิดตาออกเถอะค่ะ" เปิ้ลบอกอย่างเขินอาย
แล้วพี่มลก็เอาผ้าปิดตาออก เปิ้ลจึงเห็นว่าภายในห้องเปิดไปไว้สลัวๆแล้วม่านหน้าต่างก็ถูกปิดไว้อย่างมิดชิด
"อ้าวพี่มล ไหนว่าเปิดม่าน แล้วมีคนมองไง นี่ทำไมถึงปิดหมดแล้วล่ะ"เปิ้ลถามด้วยความสงสัย"
"พี่สร้างสถานการณ์ให้เปิ้ลคิดไปแบบนั้นแหละ พอปิดตาเปิ้ลแล้วพี่ก็แอบปิดม่านโดยที่ไม่ให้เปิ้ลรู้ตัวนะ อิอิ เป็นเสียวมั้ย"
"หึ แกล้งเค้านะ ตอยดูเถอะจะเอาคืนให้สมน้ำสมเนื้อเลย"เปิ้ลพูดอย่างหมายมั่นว่าจะต้องเอาคืนให้ได้ หลังจากคืนนั้นก็ทำให้สองสนิทแน่นแฟ้นขึ้นไปกว่าธรรมดาอีกขั้นหนึ่ง
